Z Raduša/Raddusch. „Pópšawem se wótmějo ptaškowa swajźba 25. januara. Ale dla togo až jo teliko ptaškow chórych było, smy musali swěźeń na pózdźejšy termin wótstarcyś.“ Z tymi słowami jo 9. febraura Michaela Murrerowa, wjednica źiśownje, pówitała starjejše a stare starjejše w radušańskej sportowej a kulturnej brožni, kótaraž jo bitowała swětosny ramik za ptaškowu swajźbu źiśi Witaj-źiśownje „Marjana Domaškojc“. Swěśili su pó wótpowědnem stilu a pó znatej tradiciji swajźbu sroki a wrona. Prědny raz su byli teke te nejmjeńše z łazeńskeje kupki z krotkim wustupom pódla. Wjele starjejšych a starych starjejšych jo se wzeło cas, aby źiśam pśiglědało a pśisłuchało. Zawěsće gjarźe a ze spóźiwanim jo młogi mjazy nimi to zapśimjeł, až dorost we wósebnej rěcy powěda a spiwa – źěle programa su, se wě, serbskorěcne byli.

Nałog ptaškoweje swajźby jo we Łužycy kšuśe zakórjenjony. Ptaški, kenž maju śěžki cas za sobu, se wuźěkuju luźam za pósćiwanje futra w zymje. Jich dar k źěkoju jo zwětšego pjacywo z droždźejowego śěsta we formje ptaška, tak pomjenjona „sroka“, wacej tek druge słodkosći.