„Wšykno jo žywe! Ale to njepłaśi jano za widny swět. W pówětšu, pód zemju, w mórju a w dalokich stronach, daloko pšec wót sedlišćow, bydle njelicobne duchy. Někotare su luźam pśichylne, druge złe a kšajźojske. Gaž njejsu luźe žywe w harmoniji ze swětom a pśirodom, statkuju złe duchy. Cełe tudybyśe jo wupołnjone wót pótajmneje mócy.“ – Za Inuit jo było wjelgin wažne, se měś pó wěstych a kšutych ritualach a na kuždy pad glědaś na tabu. Za nich jo ale śěžko było, pśi wšednem śěžkem žywjenju pód takimi wobstojnosćami tam glědaś na to, co směju a co njesměju. Za to su měli šamanow, w jich rěcy Angakkoq. Žywjenje Inuit jo było wótwisne wót togo, což w pśiroźe namakaju, až su zwěrjeta strowe, wót kótarychž su se žywili. Dla togo jo rownowaga pśirody wažna była. A šamany su na to glědali. A wóni su se wó to starali, až maju dosć pomocnych duchow. Aby z nimi do kontakta pśišli, su trjebali rucny bubon.