Něco wóte mnjo wóstanjo pla was. To namakajoš mjazy se měnjajucymi formami mrokawow. We wołanjach śěgatych ptaškow. Mjazy sprětymi kwiśonkami. A glej do płomješka swěcki. Słuchaj na slědny zuk wjacornych zwónow. Słuchaj na dybotanje swójeje žyweje wutšoby. Spominaj se na mnjo a ty mě namakajoš.

Toś tu njeźelu kněžy se na kjarchobach wónoźenje, rowy se cysće a pśigótuju. Kuždy zasej raz mysli kšuśe na swójich lubych, kenž su wót nas južo wótejšli. Teke my w Casniku comy spominaś na wšyknych gano zemrětych, kenž w slědnem cerkwinem lěśe wóstajiś musali, resp. wó wjele jěsno wót nas šli. Wót luźi, kenž su serbski swět sobu wugótowali, su w swójich bydlišćach ze słowom a statkom k pomocy byli a na indiwiduelnu wašnju su slědy zawóstajili. Zawěsće nic wšykne su how pomjenjone, weto spomnjejomy na wšyknych, ako wót nas wótejšli su.

Beno Budar

*19. měrca 1946

† 8. oktobra 2023