Peregrin ma jano jadnu nogu. Wěcej wón teke njetrjeba, pśeto wón jo wěcha. To ga se tak słuša, až wěcha štycy na jadnej „noze“ – na jadnom kiju – we zemi. Normalnje pak na pólu abo w gumnje. Ale Peregrin stoj na swójej noze, kótaraž jo měšawa, w balkonowem kašćiku mjazy wrjosom. Wóttam glěda dołoj ze tśeśego nastwaŕka na měsćański ruš na drogach a chódnikach. Wón how teke njestoj, aby ptaški wugnał. Wón jo jano nazymska dekoracija. Źěl měšawy, z kótarymž by se normalnje zupa pócerała, jo jogo głowa – tam jo woblico namólowane. Wacej wón ma małki glinjany gjarnyšk ako kłobyk a słomu ako włose. Ze słomu wobwity kij pśedstaja jogo ruce, a na samskem kiju wisy suknowy kus połny pyšnych zapłatkow a bublinkow ako „woblak“ dołoj. Tak jo jogo mała Samira we horśe wubasliła a jomu mě „Peregrin“ dała. Pśed tym jo wón był cele wšedna drjewjana měšawa. Njamóžo se dopomnjeś, až jo měł ako měšawa někake mě abo zewšym někake mysli. Wón lěbda hyšći wě, kak jo to było, górucu zupu abo jušku měšaś. To se zda jomu skerjej kaž dawne cowanje nježli dopomnjeśe.