Buźćo pak statkarje słowa a nic jano słucharje; howac se sami wobšuźijośo. (Jak.1,22)

„Bog měj źěk“ – teke słowa, kótarež su malsnje raz gronjone.

Słowa – malsnje nam z wust pśidu, wótergi pśespěšnje. Snaź jo nam to luto, ale njamóžomy jo slědk holiś. Słowa – malsnje su na swěśe.

Słowa pak maju wopśimjeśe, su połnjone. Wóni pósrědnjaju žycenja, wótmyslenja, naźeje, mysli, zacuśa. Mimo kóńca wjele nose.

Jich wopśimjeśe móžomy pokazaś. Našo cynjenje dajo młoge słowa wóžywiś.

Biblija wulicujo: Bóže prědne słowo groni „Buźo swětło.“

A wótegrono na toś to wołanje, jogo napominanje, jogo wuskoboźenje: „Bu swětło.“ (Gen. 1, 3)

W nimskej rěcy dajo se ze słowom swětło „graś.“

Wjelgin pisane źo wó swětło, kótarež žrědło móžo byś za małopisane „swětło“ w zmysle swětło a pśijaśelnje. Źeń zasej, kótaryž jo pśez naš pśidawk „swětło“, „swětło“ a „pśijaśelny“, to jo „dobry źeń.“

Bóže słowo – pózbuźujo twóŕbu, toś to słowo do statka pśesajźiś. Žeden źiw, gaž jo Bóže słowo na našej droze. (Ps.119,105)