„Nałamanu sćinu njedozłamjo a se bajucy sułžog njedogasyjo.“ Tak cytamy pla profeta Jezajasa. – Sćina pak wótknyknjo a se pśełamjo, sułžog wótpalijo swěcku, až wóna wugasnjo. Tak jo to, ako se wěcy maju. Našo nazgónjenje wšednego dnja jo take, to wšykne žgan wěmy. Za luźi na pśecej nic njejo, wšykno źo raz ku kóńcoju w žywjenju, lichota se pśewobrośijo na zgubjonosć, wěstosć na śamnosć. Kak móžo to hynac byś? Gronko pak dej wujasniś, což pódla cłowjekow njemóžne jo, to jo pódla Boga móžne. Bog móžo zaźaržaś spad a skaz. Bóža lubosć njezłamjo a njezgasnjo. To jo naša naźeja, až Bog pśetergnjo zwuconu wašnju, ako se wěcy maju, abo ako luźe wótergi ze sobu wobchadaju. Pla njogo smy derje schowane, kaž w žywjenju tak w smjerśi. Pśez naźeju swěśi Bóže swětło do našych wutšobow.