Z redakcije/Redaktion. Źinsa mamy slědny źěl žywjenjoběga něgajšneje redaktorki Serbskego Casnika, Miny Witkojc. Prědny raz jo wón był cytaś w „Nowem Casniku“ lěta 1955 a stoj w „Na drogach casnikarki“ (Budyšyn 1988 [LND]). Zestajił jo je Kito Lorenc. (Pšawopis smy wóstajili tak, ako jo płaśił w lěśe 1988).

Žywjeńske tšojenja (III.)

W mojom casu njej se nicht wo młoźinu starał, wosebnje nic wo nas Błośanarjow. A jo-lic kśěł jaden wucabnik pomoc k studowanju, ga drugi zas tomu zadorašo. - Musach wšo, což mě lube běšo, wóstajiś a hyś do města, sebje klěb zasłužyt. Togodla, wy młode, wjaselśo se tych móžnosćow, kótarež źěnsa maśo, buźćo za nje źěkowne a wukniśo z pilnosću. Njejo nic podermo, což młody cłowjek nawuknjo. Wšykno jomu w žywjenju pomaga! Po swojom wrośenju mějašo w Budyšynje kuždy ned někake źěło za mnjo. Dla togo ga su se te bratśiki tak wjaselili, ako mě wupytachu. Ja njamožach pśi nejlěpšej woli kuždemu docyniś! Musach toś doma hyšći jadnu dłujku žałosć a wobuzu pśetraś. Ptašk ma gnězdko, liška jamu a pjas budu, ale ja njemějach nic....

Něgajšna casnikarka, něto wuměńkaŕka