Grono za lěto („Ty, Bog, wiźiš mě“) a teke grono za mjasec wezymski stoj w Prědnych knigłach Mójzasa: „Bog glědašo na wšo, což wón hugotował běšo; a lej, wóno běšo wjelgickano dobre“. Źinsa nas toś to słowo jano tužnych wucyni. Glědamy-li na stwóŕbu Bóžu, wiźimy, až něcožkuli juž dobre njejo a nanejmjenjej luźe. Což wócko Bóže źinsa wiźi, jo tšašny wobraz. Kak jo mógło dojś k takim změnam? Kak cesto smy se to južo pšašali. „Bog jo stwórił luźa pó swójej pódobje.“

Ta pódobnosć Bogoju jo wobstojała we tom, až luź móžo wólnje rozsuźiś, rozsuźiś mjazy „dobrym“ a „złym“. A to jo wón cynił – bóžko cesto za to złe. Ale Bog jo pśišeł zrownju mjazy swóje zgubjone stwórjenja – z Jezusom Kristusom. A z toś tym wóckom połne zmilnosći a wuchuceju lubosću ten Kněz teke źinsa hyšći na naš swět glěda, tež na nas Serby. Móžomy pśi toś tom póglěźe wóstaś take, ako smy? Ně!