To jo było w pśedgódownem casu, drugi adwenta. Pawl jo był ze swójeju mamu na woglěźe pla starkeje a wónej stej wóstałej pśez noc. Něnto su wšykne sejźeli za kafejowym blidom. Su jědłej paprjeńce a kołac a su pili kafej. Pawl jo dostał mloko.

Ako pśesłapjenju jo starka kupiła grajny zeger. Ten jo był natwarjony hejnak wótcynjony kofer, w kótarymž jo była zasněgowana krajina, a teke zasněgowane jedły. W slězynje su byli wiźeś góry. Prězy, w srjejźišću jo zeleznica jězdźiła kołowokoło gódownego boma. To wšo jo se wobswěśiło z małym, pisanym swětłom. K tomu su zazněli wšake gódowne spiwy. Pawl jo był rozpalony. Wósebnje jo se jomu spódobał ten se błyskajucy sněg. Jo ga se tak wjelgin žycył, až by skóńcnje raz sněg napadał. Někotare dny južo jo se padało abo jano pjeršało. Pawl pak jo kśěł skóńcnje raz ze swójimi pśijaśelami sańkowaś a sněgowego muža twariś. Pódla jadnogo chromcyka w tej zymskej krajinje jo stojał małučki sněgowy muž.