Tuchylu ga jo w Serbach diskusija wó tom, kak by dejał wuglědaś dolnoserbski program „Łužyca“ w telewiziji rbb. Wót lěta 1992 ga ju mamy. Wót wšogo zachopjeńka jo šło wó to, kuždy mjasec we tych 30 minutach informěrowaś wó serbskem žywjenju a wó serbskich luźach w Dolnej Łužycy. Taki pšawy, pisany magacin jo to dejał byś, a pśiglědarje su to teke raźi pśiwzeli, teke we srjejźnej a Górnej Łužycy a drugich stronach. Wót lěta k lětoju jo pśiběrała licba pśiglědari, wósebnje we jsach, dokulaž tam su reportarje a filmarje cesto z kameru a z mikrofonom póbyli a luźi wšych generacijow „zapópadnuli“. Głownje tych, ako njewoplěwaju jano bogatu serbsku kulturu , ale k tomu tež rědnje serbski se wulicowali. Pśez to se pśez to prestiž dolnoserbskeje rěcy w zjawnosći dalej pówušyjo. W slědnych 30 lětach jo „Łužyca“ ten nadawk wjelgin derje dospołniła a jo měła kšute městno we młogich, młogich domach. Dla cogo pak něnto naraz diskusije wó njej? Wubuźiło jo to, což jo Marcus Kóńcaŕ, jadnaŕ Domowiny a zastupny župan w Dolnej Łužycy, gronił w septembrje na posejźenju Zwězkowego pśedsedaŕstwa Domowiny w Chóśebuzu.