Aktualne wudaśe kulturnego casopisa „Rozhlad“ wopśimjejo zasej krotke a dlejše pśinoski w serbskima rěcoma. Ako prědne pišo Hartmut S. Leipner w teksće „Slědk do pśichoda“ wó roli serbskeje rěcy w pśichoźe. Wjeliki problem za njogo su cwiblowanja na zmysłu inwesticije do zeźaržanje rěcy. Drje chwali drogujucu wustajeńcu „Co ga how groni mjeńšyna“, ale wuzwigujo stawnje pógroznu situaciju, pśeto samo jaden promšt jo se za pśichodom serbskich namšow pšašał. Hartmut S. Leipner pokažo z pokazkom na spisowaśela Eugena Ruge na powšykny „spad“ rěcow w něntejšnych casach digitalizacije, „,gender‘ reformow“ a anglicizma – z tym ma tež to nimske wójowaś. Awtor kritizěrujo teke někotare plany strukturneje změny w zwisku z wuchowanim serbskeje rěcy a dopomnjejo na něgajšne procowanja wó serbšćinu, ako „serbske kubłanje“ jo samo mjenjej njedosegajuce było ako źinsa. Pó tom pśiźotej górnoserbskej teksta „Serbscy chowancy Krajnostawskeho wučerskeho seminara w Budyšinje (1817-1837) a „Wuměłstwo za hranicu.