Z Drjenowa/Drehnow. We tej serbskej jsy mjazy Picnjom a Hochozu žednu pšawu cerkwju njamaju. Za to zwónjenje pak jo starane. Wósrjejź jsy, pódla něgajšneje šule, ga stoj bejnje wusoka zwónica. Tam z dwěma zwónoma zwónje – ga a kak dłujko, to jo južo pśecej kšuśe póstajone. Wót gmejny, a to togodla, až njejo ta zwónica cerkwinske twarjenje, ale gmejnske. Werner Markus a Gerd Pumpa – a jolic jo notne Hans Hokun ako tśeśi – su něnto zagronite za to zwónjenje. „Pśi nas w Drjenowje se zwóni, buźo wobzwónjone, k jatšam, ku gódam, do nowego lěta a pśi zakopowanjach“, jo Casnikoju Werner Markus wulicował. Wšykno deje cyniś z rukoma, to tak lažko njejo, to dej byś nawuknjone. „To stej dwa zwóna, jaden wětšy a jaden mjeńšy. Do lěta 2005 jo jaden wisał wušej ako ten drugi, a pśez to smy namakali ten pšawy takt. Něnto wisytej wobej w samskej wušynje, to njejo tak rědnje. Ako smy z tym zachopili, su se luźe źiwali, až te zuki wěcej tak pšawe a rědne njejsu byli. Co wy tam blumbajśo! Su se pšašali“, jo se domyslił Werner Markus. Mjaztym pak su namakali ten pšawy takt pśi zwónjenju.