Serbske wukniki z Čěskeje Lipy (1946). Pódla su pózdźejše ceptarje teje SRWŠ. Alfred Měškank (1927–2016), jo ten wjeliki gólc w slězynje kradu srjejźi (pódla teje tofle), dalej su pódla Beno Njekela, Gerat Mučišk a Jurij Pěčka. Foto: Serbski muzej Budyšyn, repro Jürgen Maćij

Pśed tśimi lětami smy my wuknice a wukniki abiturnego lětnika 1967 Serbskeje rozšyrjoneje wušeje šule (SRWŠ) w Chóśebuzu se zmakali drugi raz we srjejźnej Łužycy. Prědk togo smy se cesto zmakali w Dolnej Łužycy, a teke raz w Roztoku a raz we mišnjańskich stronach. Lětosa smy drugi raz swěśili zasejwiźenje w Górnej Łužycy, w głownem měsće Serbow, w Budyšynje. Połojca našogo lětnika a někotare wót nich manźelskich su se zmakali 11. maja w serbskem gósćeńcu „Wjelbik“. Pón smy se woglědali kjarchob pla Mikławškeje cerkwje z rowami znatych Serbow. Za tym su nas wjadli pśez Tachantsku cerkwju swětego Pětša, źož wót kóńca 16. stolěśa su póspoł a měrnje bjatowali katolske a ewangelske, nimske a serbske kśesćijany. Pó kafejpiśu smy se woglědali Serbski muzej. Wětšy źěl eksponatow wše znaju wót domacnego burskego dwóra abo z wucby na šuli.