Nalěto jo do kraja pśišło a wšykne bomy su se južo swóju mělnje zelenu swěźeńsku suknju woblakli. Cele slězy na łuce, źož brjazynka zachopijo, jo była kopica chójny. Gaž sy dokradnje słuchał, sy wusłyšał pychanje. Ale něnt jo skóńcyło a gibnjenje jo pśišło do gromadu znosonych gałuzkow a sprětego drjewa.

Skóńcnje jo se Štapc, ten ježyk, naprědk grěbotał. Wón jo hyšći cele zaspany do Śopłego nalětnego słyńca mykotał. Něnto jo było cas, aby se na łuce rozglědał a głodny jo teke był.

Pśi swójej dundanku pó łuce jo jomu nalětny wětšyk śicho do wucha šukotał: „Ty zaspańc, skóńcnje sy wócuśeł. Źinsa nocy swěśe kwětki a kwiśonki nalětny swěźeń.“ Jo wulicował a ned južo dalej duł.

„Nalětny swěźeń“, jo Štapc se myslił. „Cu pódla byś, to njesmějom zaspaś.“ Njesćerpnje jo dla togo na wjacor cakał. Skóńcnje jo to tak daloko było. Śma jo se pušćiła na łuku a ned jo wón se źiwał.

Ako su se na njebju tysace gwězdki błyskotali a połny mjasec za brjazynku wjeliki a blědy žołty górjej stupał, jo wón słyšał wěcejgłosne, jasnučke zuki. To su byli piskace a kulkace, kótarež su zachopjeńk swěźenja zazwónili.