W lěśe 1984 som ako młody rozgłosownik dožywił slědujuce: Zastupnik šefoweje redakcije Lange a kadrowy instruktor Lehmann sćelaka RADIO DDR z Barlinja stej byłej na słužbnem hoglěźe w radijowem sćelaku w Chóśebuzu. Som hužywał góźbu, aby jima staw Serbojstwa z mojeje perspektiwy nacerił. Glědajucy na spěšne pśenimcowanje Serbow som se pšašał, za kogo budu za 30 abo 40 lět w serbskem radijowem programje źěłaś, gaž spad rěcy pókšacujo: Chto mě ako tegdy nejmłodšemu w redakciji hobwěsćijo, až njepśiźo njerědnego dnja něchten, kenž wózjawijo: Serbske radijo se wótšaltujo, pśeto nichten wěcej njejo, kenž pśisłucha?

Dostach wót njeju wótegrono, až njetrjebam se wó źěłowe městno starosćiś: „Man kann auch noch in sorbischer Sprache senden, wenn niemand mehr zuhört!“