„Jejmjerš, krimjerš!“ Wušy wuchac Hync jo dla zacwiblowanja z dłujkima wušyma wijkotał. „Co jan dej to wordowaś?“ Zapłakaś by mógał. Jo, lube źiśi, jatšowna bajka se zachopijo pitśku tužnje. Ale kak se groni? Dobry kóńc, dobre raźenje. Stakim, co ga jo w kraju jatšownych wuchacow?

Wušy wuchac Hync ga jo se napšawdu computer wobstarał. Jo, cytaśo pšawje! Computer! Jogo jatšowne wuchace su se źiwali. Ale ako su wiźeli, co wón wšykno z nim cyniś móžo, su se zagórili. Ale co něnt? Wušy wuchac Hync jo glědał, kake buźo wjedro k jatšam. Móžośo se mysliś, co jo tam wiźeł? Jano dešć! Wón jo chopił płakaś, tak až jo nejmjeńšy jatšowny wuchack Cerwjene wuško słyšał. Wón jo gnał do źěłaŕnje k tym drugim. „No, ty mały cerwjenowuškaty wuchack, coš něnto hyšći něco wót žołteje barwy měś?“ Wóni su se chachali, a nejlubjej by cerwjenowuškaty wuchack wuběgnuł. Wót togo casa, ako jo wopytał jim pomagaś, su se jomu smjali. Wšakojo pśi tom jogo wucho do nopaška z barwu pśišło. Hyšći ga njejo žeden mejstaŕ z njebja padnuł, jo jogo wušy wuchac Hync troštował. Ale co to pomaga, gaž te druge se jomu pśecej zasej smjeju.