Pśed 150 lětami jo se 28. februara 1872 w Cazowje naroźiła dolnoserbska intelektuelna, basnikaŕka, spisowaśelka, ale we wšednem žywjenju jadnora źěłaśeŕka Marjana Domaškojc. Jeje žywjenje njejo było lažke, jo ga 44 lět chójźiła do Chóśebuza do tekstilneje fabriki na źěło. Pódla togo śěžkego žywjenja jo pó wjacorach a nocach pisała basnje a samo źiwadłowe kuse – ako jadnučka žeńska swójogo casa w Dolnej Łužycy! Njamóžomy to dosć a nadosć gódnośiś. We źiwadłowyma graśoma jo se wěnowała serbskemu wejsańskemu žywjenju, we basnjach teke pśiroźe. Ten, ako co wěcej wó žywjenju a statkowanju Marjany Domaškojc wěźeś, daś cyta serbsku Pratyju lětowu 2021 a 2022. Źinsa cu pócesćiś našu dolnoserbsku procowaŕku z nimskim pśełožkom jeje rědneje basni „Škobrjonk“. Smužki z dolnoserbskeje rěcy pśenjasł jo nestor serbskeje poezije, zachadne lěto zamrěty Pětš Janaš. Na móju pšosbu jo baseń pśestajił a mě pśewóstajił. Měnim, až jo jubileum basnikaŕki gódna góźba, tekst do zjawnosći daś. Jo to pótakem źinsa prapremjera nimskego teksta.

Škobrjonk

Gaž ja du na swójo źěło

zajtša rano pśed słyńcom,