W našej janšojskej źiśowni Lutki njejo camprowanje teke lětosa na zakłaźe płaśecych póstajenjow se woplěwało ako něga. Weto su wótkubłarje kśěli zgromadnje ze źiśimi na taki serbski nałog k „wumjaśenjoju zymy“ dopomnjeś, z tym až wón se njezgubijo. Za to su kostimy ze spižki se wzeli a pśi runźe pśez wjas se pśewózyli. Tek typiske camprowańske spiwy su se wuspiwali a tak młogi wobydlaŕ jo wótdaloka barwojtej mani pśiglědał. Hortowe źiśi su w Janšojcach pśez drogu šli, aby rowno staršym tam bydlecym wótměnu w wšednem dnju wobraźili. Slědk gardinow su byli glucne woblica a tak młogi jo pśewoblaconym wjasele kiwał. Ale wob cas spiwanja su wšykne zabydnuli cas a tak jo mała, pisana kupka śěg slědk pśepasła. Togodla jo pó radosnej runźe sportojske drogowanje do Janšojc-Podzajtšo se pśizamknuło. Tam su mjaztym góletkownja, źiśownja a pśedšula zgromadnje z trjebnym wóstawkom pśi bydleńskich wjažach mimo šli a su teke how někotare luźe na zymski nałog dopomnjeli.