W casu ferijow lěta 1954, ako som ako wuknik 12. klase Rozšyrjoneje wušeje serbskeje šule w Chóśebuzu (něnt jo to same twarjenje Dolnoserbski gymnazium), som se wupórał do swójeje rodneje wjaski Hórkow njedaloko górnołužyskego města Kamjeńca. W kapsy som měł zapisnik, juž wěźecy, až budu pó abiturje na uniwersiśe w Lipsku žurnalistiku študěrowaś. Teke pózdźej som w domacnych Hórkach pytajucy slěźił za zgubjonym źowćom, kótarež jo se nam pjerwjejšnym sedym- a wósym źiśam napśisko zgubiło. Źowćo žydojskego póchada. Wobydlarje jsy su tšojenju wó tom wěźeli. W lěśe 1943 su Hanku pó śěžkej droze (wóna jo była 26 lět młoda) wugnali. Pósłanu pó njeznatych drogach a slědach do koncentraciskich lěgwow fašistiskego casa. Nejskerjej su ju pó milionach pódobnych žydojskich luźi cełego swěta wokoło spórali... Šěrcec (Šěrcojc) bratš a sotša stej se w Hórkach wó Hanku starałej a ju ako swójo źowćo pśiwzełej...