Wjasel se, a buź wjasoła, ty Ciońska źowka; pśeto lej, ja pśidu, a cu pódla tebje bydliś, źejo ten Kněz. (Sach. 2, 10)

Su śamne case. Njewěstosć śišći. Kak źo dalej? Źo jo škricka naźeje? Co cyniś? Co jo pšawje? Pśed dwa a poł lěttowzyntoma su tak pśemyslowali w žydojskem zgromaźeństwje w babelskem eksilu. Lětźasetki su byli w cuzbje, su se zažywjowali. Mjaztym jo supermóc Babylon jano seń něgajšneje wusoknosći. Něnto maju Persarje to grono, a dowóliju Žydam, se domoj wrośiś. Co deje: Wóstaś we cuzbje, kótarejž su se pśiwucyli – abo se wrośiś do domownje, kótaraž jo jim mjaztym cuza? Domojwrośarjow zmócnijo, wjeźo a pśewóźijo Bóže słowo, dušna caroba za tu dłujku drogu domoj a za nowy zachopjeńk na starem městnje. Dušna caroba za tych, kótarež wóstanu w Babylonje. Dušna caroba za wšych, kótarež pšašaju za Bogom, kótarež jogo pytaju, su z nim žywe.

Wjasel se, a buź wjasoła, ty Ciońska źowka; pśeto lej, ja pśidu, a cu pódla tebje bydliś, źejo ten Kněz.