Źinsa jo była gwězdka – gódowny wjacor. Tim a Tom stej se ze swójima starjejšyma wupórałej k starkej a starkemu, ako bydlitej we jsy w Błotach. Za wjacerju stej starjejšej zapakowałej napołnjone paprikowe šoty, jěšnicki a kulkowy salat – ako wólažcenje za starku, až njemusy wóna wšykno pśigótowaś. Dwójnika Tim a Tom stej se wjaseliłej, pśeto cora jo sněg se šeł, a sněg jo samo lažecy wóstał.

„Lěc te tšugi teke južo zamarznjone su?“, jo se pšašał Tim, glědajucy wen z woknyška awta. Jo to lěbda mógał docakaś, skóńcnje zasej šuflitowaś.

„Njemyslim se. Za to by to dejało byś hyšći dlej tak zymne“, jo jogo bratš se wěsty był.

Něnto jo se zasej chopiło sněgowaś. Droga jo wjadła pśez chójcowu gólu z młogimi brjazami. Gusćej a gusćej jo sněg se ronił. Gaž su glědali doprědka na šoseju, jo to tak wuglědało, ako by sněžynki to awto spěšnje naběgowali. Wid jo se pógóršył a źeń jo se chylił ku kóńcoju.

„Hej, co ga stoj tam prězy na droze?“, jo nan brumlił.

„Mě se zda, tam ma něchten panu“, jo měniła maś, teke glědajuca z napinanim do sněgowanja.

„Ten ga wuglěda hejnak ruprajcht!“ Tom jo se šćěrił.