Z wjasołym smjejkom se šmótli stary, brodaty źěd pó drogach jsy. Jogo płašć jo šery ako kurjawa, a jogo kłobyk jo wupyšnjony z pisanymi nazymskimi łopjenkami kaž teke z miniaturneju wěchu. Změrki su južo padali, pśidrozne latarnje swěśe, a pśi tom jadnom abo drugem domje jo rědne wobswětlenje wiźeś. Źěd wě: We wjele dobrych śpach dajo něnto wěnc ze styri swěckami. A jadnu tych swěckow su luźe źinsa zapalili. Jo ga prědny adwent.

„Kak rědnje, až prědne adwentske swětlaško hyšći pód mójim kněstwom se swěśi“, pyšpoco wóny spokojom se smějucy źěd.

„To jo bejny trošt za tebje, nic ga?“

Chto jo to gronił? Źěd se wobrośijo. Wón wuglědajo w swětłowem kjaglu pśidrozneje latarnje znatu póstawu. To jo teke źěd, ale wócywidnje hyšći staršy ako wón sam. Ten drugi ma hyšći dlejšu, sněgběłu brodu, ma slobrowity, wjelgin tłusty, śopły płašć na se, a jedłowe šyški pyšnje jogo kragu.

„Ty něnto južo how wokoło ganjaš? Njejo ga hyšći twój cas!“, groni ten prědny źěd, ten z kłobykom, kenž nadpadnjo dla listoweje pyšnotki a miniaturneje wěchy.