Z Bórkow/Burg. Pśisamem 35 lět dłujko jo Elisabeth Jakobikowa zešyła serbske drastwy, kóšule, polki a šorce. Wjele, togo žednje licyła njejo. W lěśe 1983 běštej wóna a jeje cłowjek Herbert dostałej dowólnosć, až móžotej załožyś serbsku šlodaŕnju. Nejpjerwjej stej źěłałej w domje na Barlinskej droze w Měsće, pón stej pśeśěgnułej do Bórkow, źož běštej se wót lěta 1977 twariłej w Kupaŕskich Bórkowach rědny błośański chrom, w kótaremž stej měłej dosć městna za swójo šlodaŕske źěło. Rowno tak ako južo w Měsće su žeńske a źowća we wjelikej licbje zbliska a zdaloka pśijěli, aby se dali wót njeje zešyś serbsku drastwu. Wósebnje pśed zapustom a kokotom jo był ten nawal wjeliki. Ale tek za kulturne kupki – mjazy drugim samo za Serbski ludowy ansambel z Budyšyna – su se jeju spěšne a šykowne palce pilnje gibali a wjerśeli. Pśi tom njejstej jano za tradicionelnu dolnoserbsku drastwu źěłałej, ale stej se teke „nowosći“ wumysliłej. Na pśikład wósebnu drastwu za jańske rejtowanje w Kózlem a za płašće, ako su se pó zdaśu něga raz woblekali serbske muske a młoźeńce.