Chóśebuz/Cottbus. Serbska rěc jo za někotare luźe mamina rěc, wóna jo žywa, ale tejerownosći grozy tšach, až, gaž wšykno wóstanjo ak jo, buźo wóna wótemrěś a se woplěwaś jano hyšći ako něco, což móžoš zrownaś z łatyńskeju rěcu. W šulach jo to z casami južo něnto tak: serbsku rěc wuměju ceptarje, ale nic źiśi, a serbska wucba njepśemóžo je na maminorěcny niwow pózwignuś. Take myslenja jo wugronił na Serbskem bliźe dr. Jakub Sokół z pólskego Krakowa, tuchylu źěłajucy ako wucabnik za serbsku rěc a bilingualnu wucbu na bórkojskej šuli. Wón jo był pśepšosony srjodu pśed dwěma tyźenjoma na Serbske blido do jśpy Měsćańskego muzeja ako wósebny gósć. To pšašanje jo zněło: „Jo rewitalizacija serbskeje rěcy w šuli a źiśowni móžna?“