W Popjcach (Papitz) w gmejnje Gołkojce maju wobydlarje něnto wjelgin wjele k cytanju. Nic pak w cajtunze a teke nic w někakich knigłach. Ně, wót 27. awgusta togo lěta ga maju w młogich domach bejnje tłustu a „śěžku“ wejsnu chroniku, w kótarejž su na pśisamem 230 bokach wjelgin šyroko a rědnje wopisane historija a źinsajšne žywjenje w Popojcach. Kradu pśed 675 lětami – 1346 – su toś tu serbsku wjas docełego prědny raz w starej urkunźe wobspomnjeli a tak jo chronika k tomu jubilejoju napšawdu nejrědnjejšy dar. Na tych tśi dnjach, źož su tam ten historiski jubilej swěśili (wót 27. do 29. awgusta), jo była premjera, prědna prezentacija wejsneje chroniki „Papitzer Geschichte und Geschichten“ za wobydlarjow a wobydlaŕki wósebnje gódny wjerašk rowno tak ako wuswěśenje renowěrowanych orgelow.

Na pśedstajenje wejsneje chroniki (wóna jo docełego ta prědna w Popojcach a za wejsny źěl Rabenau) 27. awgusta wjacor we wejsnej cerkwi su popojske luźe, to se wě, pśichwatali w bogatej licbje. Wšykne ga su byli wjelgin narske, a młoge běchu se te knigły južo do togo skazali.