Ale za rozymne wuraźowanje njeběšo žeden cas wěcej. Gósće a syna Chóśobuskego kněza běchu tak dłymoko do głažkow glědali, až běšo duch kuždego gniwy a jězyk śěžki. Cas rozgrona běšo mimo, něto běšo cas spiwanja. Wóni napinachu swóje šyje, aby z nich spiwy k cesći swójich rědnych wupórali, ale te zuki bywachu pśecej njewěsćejše a słabše. Casy se hyšći jaden z někotarym mócnym zukom zmógnu; ale jěsno wuklincachu tak ako zadrěśe z dłymokego cowanja, a – pótom běšo wšo sicha.

IX.

Naš młody pśijaśel jo pó tom groznym wótpokazanju na Chóśebuskem grodu hyšći chylu pó měśćańskich gasach wokoło buźił, kótarež běchu padaceje kurjawy dla hyšći śamnjejše a njepśijaśelnjejše. Coło jomu palešo a nadro se mócńje zwigašo, tak aby kśěło něco ze sebje starcyš, což jo dušašo, tak ako morawa.