Z Gołbina/Gulben. Serby su mudre luźe, cesto teke šybałe. Nic wšykne a teke nic pśecej. Ale wót Gołbinskich móžomy to na kuždy pad groniś. Te ga njejsu se wótnamakali z tym, až dej lětosny zapust docełego wupadnuś. Zakazane drje wón ga njejo, ale wše te amtojske pśedpise su take, až njejsu camprowanje we wětšych kupkach, zapustojske pśeśěgi a zapustojske reje z gercami dowólone. Ale luštny zapustojski cas mimo někakich zapustojskich tšojeńkow a wjaselow – to njejźo. To su w Gołbinje rowno tak ako we Janšojcach, Prjawozu, Dešnje, Hochozy a hyšći w dalšnych dolnoserbskich jsach gronili a su k zapustoju wšake na nogi stajili.

Sobotu, 20. februara, su kśěli w Gołbinje, w gmejnje Gołkojce, pópšawem camprowaś we jsy, a za njeźelu, 21. februara, jo był zapustojski pśeśěg planowany, žeńske a źowća, tak ako w kuždem lěśe zasej z teju lapu. To pak bóžko móžno było njejo. Z tym njejsu se žedne žeńske a młode źowća pak wótnamakali. Su se něco „wutichtowali“, něco „wulagnuli“, což njejo pśeśiwo póstajenjam pśez koronu.