Ga změjomy skóńcnje pšawy a dłujki serbski grajny film, kenž njegrajo jano w Serbach a we Łužycy, ale w kótaremž se wšo serbski powěda? To jo južo dłujko wjelike žycenje. Jo, serbske filmy ga mamy, kopicu – pak jano krotke a krotše – z bajkami a powěsćami, wó serbskich nałogach, historiji wó serbskich procowarjach a historiskich wósobach, wó łužyskej krajinje a młoge drugem. Su to dokumentacije, reportaže a portreje. Jaden z nich jo poetiski film „Struga“ pó literarnem źěle Kita Lorenca, abo filmy pó knigłach Jurija Kocha, w kótarychž pak jo było to grono nimske. Take filmy su nastali w casu DDR a we wjelikej licbje teke w lětach pó 1990. Aby wšykne take filmy pśišli do luda, su z pódpěru Domowiny w lětach 1983 do 1995 šesć raz wugótowali „Dny serbskego filma“.

Wšo derje a chwalobne! Ale na dłujki grajny film hyšći dejmy cakaś. Jaden, kenž jo se wjele lět wó to procował a wójował, jo był dr. Toni Bruk, znaty serbski profesionelny filmaŕ. Bóžko musymy how pisaś „jo był“. Krotko pśed gódami, 17. decembra, jo wón 73 lět stary, pó krotkej śěžkej chórosći, napśisko wumrěł.