„Lubańk“ wóna jomu groni, ale luba sama njejo k njomu. Měnjonej stej Šmitojc manźelskej na jawišću. Nimsko-serbske ludowe źiwadło z Budyšyna jo pśedstajiło w slědnem tyźenju swój nowy dolnoserbski kus. Titel „Do źěła – no, chop!“ pokažo na to, až Šmitojc Werner južo dłujcko bźezdźěłabny jo a jogo manźelska Konstance jomu wukažo, kake źěła dej doma cyniś pjerwjej nježli wóna domoj pśiźo. A to se stanjo rědko a pózdźe, dokulaž wóna ma wusoku poziciju we swójej firmje.

Ta ceła situacija se pak njezjapki gibjo, ako Werner pótajmne listy dostanjo. Wón dej dostaś tysac euro, gaž jadna wěsta wósoba njaboga jo. Konstanca se Werneroju nejpjerwjej wusmjejo a groni, až jo se to wšykno sam wumyslił. Ale ako krotko pózdźej we drugem lisće te pjenjeze pśidu, jo Werner njezjapki zwjercha. A ta wósoba jo južo do togo njaboga była, w casniku stej namakałej smjertny inserat. Werner dostanjo wěcej listow z wěcej a wěcej pjenjezami – a gótujo wjelike plany, co móžo cyniś z nimi. Až za Konstancu nadalej domacne źowćo jo, ten cas jo mimo.