Som něnter 71 lět. Wótrosł som ze slěpjańšćinu pla starkeje a starkego. Ja budu raz bur – co ga wacej. Pśišło jo prodrustwo. W źiśowni som musał nimski nawuknuś. W šuli som měł dalšny problem z rěcu – z górnoserbšćinu: druga gramatika, cuze słowa, tež to powědanje ze starkima jo toś było hynakše. Na wěsty cas docełego kóńc ze serbšćinu jo za mnjo był na powołańskej šuli. Wucabniki su mě wusměšowali. Som se pušćił a wuknuł rusojsku rěc, tež pózdźej, ako som w Rostocku študěrował a casy ako pśestajaŕ źěłał.

Niś k serbskemu jo se zazdaśim tergnuła. Pśez cerkwju som se nawrośił, nejpjerwjej do cerkwineje rady. 1974 jo mě biskup Hans-Joachim Fränkel za pomocnika pśi hołtarju pówołał. Wót 1978 som lektor, wót 1994 predikant a som mógł namšy a bóže wótkazanje w cerkwinem wokrejsu pśewjasć. A co ze serbšćinu? 1983 jo naš cerkwiny casnik kśěł rozpšawu wó serbskem žywjenju w slěpjańskej wósaźe wózjawiś. Faraŕ Ulrich Maiwald mě pšosašo, aby něco wó pśichoźe rěcy a wašnjow napisał.