Ako su wikingarje pódpołnocnym kupam Europy mě dali, su se źe pitśku zamólili. W Grönlandskej, což wóznamjenijo „zelena kupa“, lažy stawny lod a jo zyma, ale w Islandskej, což groni „lodowa kupa“, jo w lěśojskem casu śopło a zelene. Wó tom som se mógała lětosa pśeznaniś, ako som była w Islandskej w dowolu. Pó negatiwnem korona-tesće na lětanišću, sy se mógał licho pógibowaś w cełem kraju, což smy z našeju małeju kupku pón teke gótowali. Tura jo se zachopiła a kóńcyła w głownem měsće Reykjavík.

Wót Reykjavíka kołowokoło kupy wjeźo jadna wjelika droga – wokolica – a pó tej smy jěli. Ducy smy wiźeli fenomeny pśirody, ako zgromaźone móžoš wobźiwowaś jano how w Islandskej. A mój rezimej wót cełego drogowanja jo: niźi njejsy nastaśu zemje tak blisko ako w Islandskej! Zemja jo někotare kilometry pód pówjerchom hyšći śopła, se gibjo, se tśěso, wuplunjo warjecu wódu a šwabelowy pěsk a rozbuchnjo w nejgóršem paźe ako wulkan. Na drugem boce maš how nejwětšy lodojc (Gletscher) Europy, Vatnajökull, źož se lod na płoninje wót 8.000 kwadratnych kilometrow a dłymokosći wót 600 metrow wupśestrějo.