„Něnt ga se bjeŕ gromadu!“ Toś to napominanje kuždy wót nas znajo, lěc ze swójogo źiśetstwa abo gaž něchten za něco treněrujo, aby wósebnje dobry wugbaśe dojśpił. Derje ga jo, gaž wěš, kak dłujko śi mócy dosegaju.

A něnt jo ta korona na nas pśišła. Nejpjerwjej su nam gronili, až šćitne napšawy maju traś až do 19. apryla, pótn do 4. maja a to su skorigěrowali na 5. junija. A naša krajna cerkwja jo hyšći druge póstajanja wudała.

Nejžpjerwjej som se myslił: No, gaž smy to pśetrali, pón ga buźo „wšycko“ zasej ako jo było. Ale juž skóro mě switašo, až žywjenje se njenawrośijo tam, wótkulž jo pśišło. Něcožkuli ga jo se w slědnych tyźenjach stawało, na což se nichten njeby pómyslił abo což njeby za móžno měł:

Tšašne a njedobre, ale tek rědne wěcy smy nazgónili. Zwětšego pak jo šło raz tam a raz sem. W 116. psalmje, w jogo źasetem wjeršu se to tak groni:

„Ja wěrim, togodla gronim ja. Ja pak som wjelgin nuźony.“

Ale njezawěrajmy wócy. Njeskjaržmy, až se tšašne wěcy stawaju. Glědajmy a pytajmy to, což mócy dawa. We wokognuśu mě toś ten werš z hutšoby powěda – wopisujo rozrytosć, kótaruž něnt źeńk ak źeńk wiźimy w procowanju, se njepowdaś.