Pśedstajśo se: Wam jo kazane na wósebnu gósćinu a jaden gósć hustupujo tam hejnak by był pśi sebje doma. Njehustupujo hejnak gósć, ale ak gósćowaŕ sam. Hobuzna situacija, njelubosna za gósći a za gósćowarja!

To drje se Serbam staś njamóžo na gósćinje, kenž stoj w centrumje našogo namšaŕskego žywjenja – na Bóžem bliźe. We tom serbskem pomjenjenju wšak se wó wjele dłymjej zacuwane teologiske hopśimjeśe Bóžego blida pokazujo ako w nimskej rěcy. Zgromaźujomy se pśi bliźe Boga. Wó to źo: WÓN jo gósćowaŕ, my smy kazane ako gósći. Pśi Bóžem bliźe zmakamy se ako jadnake: ako grěšniki, kenž póderbje wódawanja a kótarymž jo na gósćinje hujadnanje zlubjone. Klěb a wino stej znamjeni za śerpjenje Jezusa, za jogo humrěśe a zrowastawanje. Toś mamy zgromadnosć pśi bliźe – zgromadnosć z Bogom a ako gósći, smy zwězane z Jezusom Kristusom a mjazy sobu. Bóže blido jo swěźeń hujadnanych, swěźeń pokoja, měra a źěkowanja. Pśepšosenje na njen njejo sebje nicht sam zasłužył. Nicht se hupěraś njetrjeba, ako by dalšny gósćowaŕ był.