Elska zaprědka nic to nejmjeńše njewěźešo wó tom, co jo se śota Karlinka z njeju wumysliła, słyšašo jano ceło wuchwalowanje, kak dobry a bogaty kněz zastojnik jo, ale to pśi njej rowno tak mało wuwisnu ak to łagoźenje, z kotarymž kněz zastojnik dosć njelepje wopytowašo, jej bližej pśiś. Ale wón bywašo dalej a wěcej namócnjejšy a teke śota chapjašo swóje myslicki wěc a wěcej wułušćowaś, tak až Elska wopśimje, wó co how źo. Jej běšo to k směchoju, ako pak śotka žortam rozměś njekśěšo a ju kšuśe nagranjaś chopi, a teke kněz faraŕ k tomu pśiraźowašo, aby sebje zastojnika wezeła, toś bywašo wóna tužna, chapjašo zastojnikoju z drogi hyś a ze swójeju śěžu k lubej Barje wuběgaś.