Dokradnje pśed lětom su mě serbske familije a Rěcny centrum WITAJ pśepšosyli, aby z nimi gromaźe wariła. Smy se za tamny wjacor wubrali tśi recepty za wšake klejze, kótarež móžoš pón ze wšakimi pśidankami jěsć. Smy měli pótakem banjowe, kulkowe a twarogowe klejze a k tomu tomatowu jušku, wopjacone šampijonki, ten twarožk parmezan, a butru zeškrětu ze strěteju sucheju gusku (Semmelbröseln) a cukorom. Wót tamnego zmakanja jo Casnik pisał a ja musym groniś, až mě jo se nejwěcej spódobało, až su te źiśi wjelgin raźi sobu gótowali. Njejsom nic drugego wótcakowała, ja ga wěm, až te lubuju ze śěstom grajkaś a wšo wokoło woblipaś. Tola som se wjaseliła, až nic jano ta jěza jo słoźeła, ale teke to warjenje jo špos napórało.

A toś som se na to rědne tšojenje dopomnjeła a póbitujom ten recept za te twarogowe klejze, kótarymž se groni „gniłe“. Na pólski wótwisnje wót regiona su to leniwe pierogi abo leniwe kluski, leniwe (gniłe) ale na kuždy pad.