Ja musym groniś, naše luźe gótuju sebje dobre žywjenje. Slědny raz jo dało mjertynowu gus a tenraz sušonu rybu wót Picanarjow. A mej z Arnoštom zasej njejsmej dejałej nic krydnuś. No jo, smej pak malsnjejšej byłej. W njewiźonem momenśe smej pśimjełej za teju tutawu ze sušoneju rybu. Pśi tom smej kšadnułej sušonego wugorja. Bóžko smej se malsnje załapiłej, tak až njejsmej razka pšawje woptaś mógałej. A ja ga som pśecej tak głodny! Arnošt jo pśecej zažrany, wón jo teke ten wětšy wót naju wobeju.

Jadno zajtšo jo kněńka naju wutriksowała. Wóna jo naju pušćiła do wjaže a smej se mysliłej, něnt krydnjomej snědanje. Ale njejo dało snědanje, kuždy wót naju jo se spórał do jadneje transportoweje buchty. Z awtom jo to pón šło ku skótnej gójcowce. Tam jo kněńka naju wótedała a smej pón wordowałej wjelgin mucnej.

Wócuśełej smej pótom zasej doma a ritka jo pitśku bóleła. To jo był źiwny źeń, a ceły źeń njejsmej nic k žraśu dostałej. To smej pśiducy źeń nachwatałej. Ritka jo pśecej hyšći pitśku bóleła, ale pó žednych dnjach jo było wšykno zasej dobre.