„To jo rědne było“, groni spokojom šero smugata słomjana gwězdka, za tym až jo Julius ju zasej na swójo městno na gódownem bomcyku powjesył. Zda se, ako by błyskotała, tak ako wóna to pśecej za Juliusa cyni. Ale kuždy njejo wobglědny dosć, aby zawupytnuł, až teke słomjana gwězdka błyskotaś wumějo. Na toś tom adwentskem njeźelskem wótpołdnju jo Julius starym mamam a nanam w starcowni bajki wulicował.

„Stare luźe su se Juliusowym tšojeńkam wjelgin wjaselili“, groni słomjana gwězdka.

„Maju tam teke taki rědny gódowny bomcyk, ako my mamy, z kulcyckami, gwězdkami, zwónaškami a janźelikami?“, se pšašaju soby a wšykne pśijaśele gódownego bomcyka se wale z pšašanjami na słomjanu gwězdku. „Ze pšaweju špicu? Maju pyramidu? A wórješnego knapaka? A jo ten rowno tak stary ako ja? Maju cerwjenego abo módrego hympatego kónika? Sněgowego muža abo ruprajchta? Teke póslobrane wórješki a pózłośane jabłuška? No, wulicuj ga!“