Wjele wulětow smy směli w Dolnej Łužycy, Górnej a srjejźnej Łužycy dožywiś. Smy se wopóznawali ze zajmnymi luźimi a městnami. Smy nazgónili wjele wó serbskej identiśe a rěcy. Smy mógali serbsku rěc w jadnoraznem wobswěśe nawuknuś, ako to howac móžno njejo. 
Slědnej dwa mjaseca stej wuběgnułej kaž lětajucy a z tym jo teke cełych źaseś Zorja-mjasecow mimo. Wjele smy wuproběrowali, smy wuknuli, wjele nowych dopóznaśow dobyli, smy se smjali, teke raz drugego měnjenja byli, smy namakali nowe pśijaśelstwa a nowe drogi. Intensiwny cas jo pśechadał a my małe kurjetka se pušćijomy wen do swěta. Ale glejmy hyšći raz slědk: Kak jo se nam zejšło w zachadnyma mjasecoma?
Wšykno nowe
gótujo rožownik
Pódla wjele swěźenjow a móstowych dnjow, ako ma mjasec maj bitowaś, jo za nas Zorjakow na kuždy pad wandrowanje do Prjawoza něco wósebnego było. Kuždy, kenž jo južo raz z Gregorom Wieczorekom wandrował, móžo se to zawěsće pśedstajiś. Wobtwarźone drogi abo sćažki pón lěbda wiźiš, město togo wuzgónijoš rožki, wót kótarychž njejo se tebje widało, až eksistěruju. Naš cil we Prjawozu (Fehrow) jo był dwór Alfreda Kecmerika. Pla togo maminorěcnego smy pawzu pśebywali a do rozgrona pśišli. A pón smy se pórali na dyrdakojstwow połnu drogu slědk.
