Skóro styrźasća lět som znała Johannu Pontowu, ale kuždy raz, gaž smej se zmakałej, jo to było za mnjo kradu zajmne a pówucne. Som wót njeje wjele nawuknuła wó burskem žywjenju, stawiznach jsy abo cerkwi. Pśecej pśijaśelna a pśichylona, jo rada mě wšo wukazowała. Ako by była mója mama. Za to som jej źěkowna. To jo derbstwo, kótarež sebje wjelgin cesćim a z kótaregož budu cas žywjenja póceraś.

Jeje głos a gódna wěda stej bytostnje wobogaśiłej program serbskego rozgłosa. Lěc su to byli dłujke wusćełanja abo pśinoski we rěźe „Naša serbska rěc“. Na gluku jo pśed pór lětami spisała dopomnjeńki ze swójogo žywjenja, kótarež smy w ramiku projekta Dolnoserbskego seksteta z jeje familiju mógali samo śišćaś, a to wóstanjo teke za pśiduce generacije. Gódna wěc.

Johanna Pontowa jo se naroźiła 1934 we Franojc familiji w Drjenowje ako jadno ze šesć źiśi. Jeje nan jo był kołoźej, jo twarił wóze a wšake pórěźał. Źiśi su wót małego jomu pomagali a mamje na burskem dwórje a na roli. Mama, roźona Kosacojc, jo była šykowana góspoza. Jo chójźiła burska.