„Ra, ra, ra!“, zaklincyjo. Mały lutk Leo wulěkany zeskócyjo w swójej drjewjanej póstolce. Co ga jo to było? Chto jo jogo tak głosnje z nej-dłymšego spanja wubuźił? Něnto pak jo to zasej śicho było. Leo jo wopytał dalej spaś. Toś jo zasej zazněło toś to wołanje „ra, ra“. Pón jo tam teke było klapotanje. Ně, tak njeby nichten mógał spaś.

Naraz jo slědowało rumplowanje z głosnym teptanim. Něnto jo lutk Leo wěźeł, chto jogo tam móli. Kobołt Koko. To jo był jogo pśijaśel a wó njom wulicuju luźe, až wón móžo se do kawki pśegótowaś. Chtož jo jomu něco k jěźi dał, jo namakał złotak na woknowej delce. Chtož njejo jomu nic dał, tomu jo Koko tšašnycki ropot na kšywje napórał. Žeden luź njejo hyšći jogo wěrnu póstawu wiźeł, jano wótlětujucu kawku.

Młogi raz jo Koko lutka Lea na swójich lětach sobu wzeł. (Pón jo plon spokojom był, gaž njejo wón musał Lea nosyś.) Co jo ten kobołt źinsa kśěł? Źurja se tśěsu, Koko jo tak znjeměrnjony, až móžo lěbda powědaś. Źibaśe woła: „Leo, Leo, pójź sobu! Njewugódajoš, co som wiźeł! We jsy se luźe na gódy pśigótuju a som mógał pśez wokna glědaś. Wóń jo se walała ku mnjo, tak až ja by nejlěpjej zaklapał!“