Njedawno som lazował to měnjenje wó młodych luźi, kótarež se angažěruju pla „Fridays for Future“ abo w „Slědnej generaciji“. „Mam rozměśe za nich, až wóni se bóje, až deje žywe byś we swěśe, kótaryž smy ruiněrowali z našeju wašnju žywjenja.“ To jo mě pśišło do mysli, ako som pśemyslował dla bibliskego słowa za ten mjasec. Hyšći pśed někotarymi lětami njeby cwiblowali, až wšo buźo, až Bog nam wšykno dari. Mjaztym pak smy nazgónili, až to wšykno se wěcej njerozmějo wót samego. Smy nazgónili, až wjelika suchota nam grozy, až njejo wěcej dosć wót wšogo, tak ako smy byli pśiwucone a tak ako to wótcakujomy. Smy pśez našu wašnju žywjenja a wótcakowanja zachopili znicowaś to žywjenje a ten swět.

Co wóznamjeniju te fakty, gdyž słyšymy toś te słowa ze Starego testamenta, kótarež tegdy patriarch Izaak jo gronił swójomu synoju Jakuboju ako nanowe žognowanje, ga: Bog daj tebje wót rose njebja a wót tucnosći zemje a trajdy a wina dosć a nadosć (1 Mojz 27, 28).

Móžomy my ako wěrjece to wšykno wóteprěwaś a groniś, až Bog we swójej wšogomócy buźo to wšykno pśewinuś a to dalej dawaś, což se how zlubijo?