Naš nan jo nowo-pósołski narosł. Togodla som w młodych lětach narski někotare raze chójźił na nowo-pósołske namše. Namšarje su se tomu kuždy raz wjelgin wjaselili, teke dokulaž som wót drugeje „frakcije“. Ale lěc w Lubinje abo w Bielefelźe, kuždy raz jo mě tam něco póbrachowało: zgromadne spiwanje. Wósada jo spiwała jaden kjarliž. Dalšne spiwanje jo wósadny chor na se wzeł. Tencas hyšći njejsom wěźeł, až su sebje wósadniki akle w casu reformacije pšawo dobyli, namšu sami zaspiwaś. Do togo jo to pšawo mnichow a chorow było. Brach mójogo spiwanja a spiwanja drugich luźi wu nowo-pósołskich som zacuwał, dokulaž som był togo nawucony, až ceła wósada spiwa, bytšnje a rědnje. To jo wažny źěl mójogo byśa, mójeje identity ako kśesćijan. Njejo pśipad, až jo w górnoserbšćinje hyšći źinsa „spiwaś“ jaden synonym za „módliś se“.