„Jo, ja som kněza Hansa wjelgen blisko wiźeł, a to pla wuglaŕnje mjaz Mužakowom a Chóśobuzom, znajośo lic ju.“ „A źo ga jo jěchał?“ „Tam, źož njejo kśěł, jogo kóń jo z nim pśejšeł.“„To njejo móžno. Jogo kóń togo žednje njecyni. Kněz Hans jo jězdnik, kenž teke nejźiwšego kónja pśewinjo.“ We tom wokognuśu zachopi pjas zasej wajaś, zasej běchu spěšne stupy kónjow słyšaś, a dłujko njetrajašo, toś stojašo druga kopica jězdnikow pśed nimi. Pó krotkem póstrowje pšašašo se wjednik: „Njejsćo nic wó knězu Hansu wiźeli?“ „Ně.“ „Ga jo žywjenje pśisajźił. How jo jogo rozbity stalany kłobuk, kótaryž smy pla wuglaŕnje namakali.“Smroconej wobrośištej se tej wótpósłanej teje prědneje kopice k Sigmundoju; a jeje wjednik rjaknu z lěbdy zeźaržanym gniwom: „How jo ryśaŕ, kótaryž móžo wó našom knězu wěsće wěcej powědaś, ako nam a jomu lubo jo. Kaž se zda, běchu styrjo pśeśiwo jadnogo.“„Gaby śi mójo ryśaŕske słowo njewoplewało, ga by dejał to sromośenje wótpókuśiś, ty slěpc, ty! Pšawdostnje smej wójowałej, muž pśeśiwo muža, pśi cymž som jomu kłobuk wobił. Kśěł pak, aby to jogo głowa była.