Ja naraźijom knigły za źiśi „Der Sohn des Wassermannes“. We srjejźi stoj Wille Wok. Wón jo syn nykusa. Wón jo góle. We wóźe njamóžo wěcej žywy byś. Nan pšaša togodla: „Coš ty luź wordowaś? Coš do šule hyś ze źiśimi?“ Nan se mysli: To jo rozymne. Nan se teke mysli: To jo tužne. Nan jo tužne, až Wille groni „jo“. Nan pak wě, až syn dej pśichod měś. Tak pśiźo Wille k luźam. W šuli jo źiwne za njogo. Wón wuknjo malsnje. Ale te druge źiśi se mysle: Wille jo źiwny. Kak wón wuglěda! Kake drastwy wón ma! Wšykne se źiwuju, kak derje wón móžo plěwaś. Ale wón njamóžo z balom kopaś! To wón pśiwuknjo. Wón źo tam, źož wukrajne źiśi su žywe. Wóni graju ceły cas wence. Teke z balom kopaju. Wille smějo tam pódla byś. W šuli jo sam. Wón bydli w pensionje. To jo śěžko. Na kóńcu buźo wšykno derje: Wille a jogo kmótš śěgnjotej do starego młyna. Tam pjaco Ribkojc śota kuždy źeń mlince. Za źiśi wót wósym lět.