Serbski ludowy ansambel pśepšosyjo swój publikum, aby dožywił swajźbu, ten swěźeń wšyknych swěźe­njow, originalnje pó serbskem nałogu. W jawišćowem programje „Naša Hanka w‘ wěncu stoj – swajźbarske parle“ swěśe rejowarje, spiwarje a muzikarje ansambla z temperamentnymi rejami a rozbuźujucymi zukami.

Pśed zmanźelenim su pjerwjej južo mócnje poltrowali. Pśeto jo znate, až škórpiny pśinjasu gluku, a tak se rozbijaju źinsa hyšći tase a talarje na pśiswajźbje, źož jo zwětšego tež wejsna młoźina pśipódla.

Rejowańska a spiwańska scena „Pśiswajźba“ (= Der Polterabend), jadna prapremjera pó kompoziciji Liany Bertókoweje, buźo signal k zachopjenju serbskejeje swajźby. Swajźbarski pśeśěg ansambla dajo publikumoju móžnosć byś sobu wobźělone na styrich typiskich serbskich swajźbach. Pśiglědarje dožywiju dolnoserbsku swajźbu a katolsku swajźbu w Górnej Łužycy, kaž teke swajźbu ze Slěpego a Blu­nja. Njewjesće jo pódomk sobu dany. To jo był ceły rěd wužytnych zebrankow. Pódla zagłowkow, pókšywadłow a źěłowego rědu jo do pódomka teke słušał ten jaden abo drugi tolaŕ.