Lube źiśi, něnto swěśe skóro žnjowne swěźenje. My Serby gronimy k tomu „kokot“. Ale cogodla? To cu Wam wulicowaś.

Pjerwjej jo rolnikarstwo póstajało žywjenje kuždego na serbskich jsach. Wažne jo było, až žyto a pšenica, jacmjeń a wows derje rostu. Wjasele ga jo było, gaž złośane kłose se we wětšu žwalili.

W staršych casach su luźe gronili, až na póli ze žytom někaki kokot sejźi. To su wóni se pśedstajali. Młogi raz su bury gromaźe stojali. Pśi tom su glědali na to pólo. Młogi raz jo něcht gronił: „Tam jo kokot!“ A gaž něcht jo wiźeł togo kokota na póli, su na to jaden paleńc pił. Sćo wy źiśi južo raz nadejšli kokota w trajźe? Pólow ga wu nas dosć jo.