Šym staršej bywam, śim mjenjej cytam romany. Sejźim-lic ceły źeń pód licakom, jo mě wjacor 1180-stronski roman ako „Knigły Jakubowy“ w brjakotatej rěcy Olgi Tukarczukoweje (abo w nješykownem pśełožowanju?) pśenapinajuca lektura. Nobelowe myto njegroni kuždy raz, až se něco cyta. Ja se lubjej rozsuźiju za antologije. Za góźinu jo kužde wulicowańko docytane a ty wěš hyšći, co jo se na zachopjeńku tšojło a kótara figurka jo z kim swójźbna.