Gaž se něto pśechójźujomy pśez gumna a póla, ga wiźimy kradu: Nazymje se póra. Nazymje – to jo cas žnjow. Jano chtož jo nalěto seł, móžo nazymu žněś. To jo we naturje tak a teke we cłowjeskem žywjenju. We Swětem pismje stoj: Tak dłujko ako ten swět buźo stojaś, njedej pśestaś sewo a žni, mroz a śopłosć, zymje a lěśe, źeń a noc (1. knigły Mojzasa, staw 8, verš 22). Na toś te słowa dejmy se mysliś, gaž se źěkujomy za žni na žnjownem swěźenju w cerkwi. Pśeto jano pśez to hobstawne wótnowjenje, te napśeśiwnosći we naturje, móžo rosć a zdrjaś, což jěmy a což nam k hutšobje źo.

Lěśe chyla se ku kóńcu, a žeden cas lěta njełakosći naše smysły tak wjelgin ako to młode nazymje. Te płody, te barwy, ta wšaka wóń – to hucynijo tu źiwnu pyšnosć a kšasnosć togo casa. Kaž symfonija, ako hordujo grana z wjelgickano wósebnymi instrumentami. Wóno se zda, aby natura hyšći raz z mócu wšykne swóje tšuny napinała.