Hynac njejsu jej we jsy gronili ako Ema. Kuždy jo wěźeł, chto jo měnjony. Ursula Zonkowa z Barbuka jo łoni 3. apryla swěśiła swój 100. narodny źeń. Wjele gratulantow jo pśichwatało. Jo ga była we jsy znata. Dla jeje strowego humora, wobšyrneje wědy wó serbskem burskem žywjenju, a – wósebnje dla teje rědneje serbskeje barbuckeje rěcy.

Ursula Zonkowa jo w swójom dłujckem žywjenju wjele dožywiła. Toś jo było za mnjo pśecej pśeliś zajmne, kak se na swój źiśecy cas a młode lěta dopomina, gaž jo to serbske było we jsy wšedny źeń słyšaś.

Do šule jo chójźiła w Barbuce, na faru do Liškowa. Jeje domownja jo wuglědała do wótbagrowanja wokolnych jsow ceło hynac. Tencas su wše burske chójźili a wujk Müller jo był serbski šlodaŕ. Ursula jo wuknuła wšo, což jo měło z drastwu cyniś, jo pśědła a tkała. A nimsku rěc jo akle w šuli wuknuła. Na gluku jo wjele do mikrofona za serbske radijo wulicyła, tak wóstanjo to wšo wažna dokumentacija teke za drugich pśistupna. A my, gaž słyšymy zasej jeje głos, se na nju gnute a z pósmjejkom spomnjejomy.