Gronko ze Starego testamenta, ako jo Ochranojska bratšojska wósada za njeźelu, 31. oktober, lětosa reformaciski źeń, wukjablowała, zni „Ja som Kněz. Což gronim, dej se staś a njedej dlej wótlěkane byś.“ (12,25) Tomu se derje góźi werš z Nowego testamenta, kenž nam Ochranojske za hucbu pódaju: „Bóže kralojstwo njehobstoj w słowach, ale w mócy.“ (1. Kor 4,20) Běchu to słowa pósoła Pawoła na Korintharjow, kótarež běchu se dla pšašanjow pšaweje wěry kradu zwaźili, a kótarymž togodla běšo dobra rada trjebna, co ga žywjenje napšawdnego kśesćijana hucynijo. Južo cele na zachopjeńku lista se nam pśedstajijo charakter zwadow we wósaźe Korintharjow: „Pśeto mě jo wót was powědane, lube bratśi, wót Kloesoweje celaźi, až zwady mjazy wami su. Ja gronim pak wót togo, až kuždy mjazy wami źejo: ja som Pawołowy, ja pak Apolski, ja pak Kefiski, ja pak Kristusowy.“ (1. Kor 1,11-12) Toś taka zwadnosć a njezjadnosć zda se nam byś znata. Mała kupka luźi, wót wšych bokow w swójej eksistency a identiśe hobgrozona, dejała wójowaś za jadnu wěc a za jadnym póstronkom śěgnuś. Ale šym mjeńša jo, śim wětše su mócy, ako hopytuju kupku zrozrywaś.